کتاب چراغ های آبی یوکوهاما

درختان پوشیده از خزه زیر صخره ها در خود فرو رفته بودند و شاخه هایشان از سرما یخ زده بود. خاربوته های پریده رنگ بر فراز صخره خم شده و دست تمنا به آسمان دراز کرده بودند. مه سنگین روی زمین فرود آمده بود و همه جا سردتر از آن بود که رنگی بر رخ طبیعت مانده باشد.

«یامادا» جلوتر گام برمی داشت و مسیر را با قطب نما جست و جو می کرد. «ایواتا» مدام پشت سرش را می پایید. هر دو در سرما می لرزیدند و دماغ های آویزانشان را پاک می کردند. دست هایشان را ها می کردند و از زمین های سیاه و لم یزرع می گذشتند. بخار نفس هایشان از دوردست شبیه قطاری بود که دود می کند و آرام از میان زمین ها می گذرد.

«یامادا» دوباره نقشه قدیمی را باز کرد و قطب نما را روی آن گذاشت. «ایواتا» به درختی تکیه داد تا نفسی تازه کند. سرش هنوز از لگدی که روی پشت بام از قاتل خورشید سیاه خورده بود، زنگ می زد. گرمای نفسش در سرمای هوا ابر بست و چهره هایی خندان میان زمین و هوا پدیدار شد. مفصل انگشتان شکسته اش از درد و سرما تیر می کشید.