وقتی بیدار می شم، واسه یه لحظه نمی دونم این چه حسیه. همه چی همون جوریه و حالا همه چی عوض شده. قبل از این که حتی چشم هام رو باز کنم، سروصداهایی تو سرم می آد، مثل سروصدای مترو. اون جاس، داره مثل فیلم رنگی واسم پخش می شه که نمی تونم متوقفش کنم یا خفه ش کنم.
کف دستمو رو شقیقه ام فشار می دم، انگار فقط با نیروی فیزیکی می تونم تصویرها رو کنار بزنم ولی هنوز می آن، سریع و طولانی. انگار که سراغم نیان، فراموش شون می کنم. روی کابینت کناریم، ساعت زنگ دار برنجیه که ایو وقتی دانشگاه می رفتم، بهم هدیه داد و بهم گفت: "چون هیچ وقت به کنفرانس نمی رسی، وگرنه..." و شوکه می شم که می بینم ساعت ده و نیمه.
احمق بودم که فکـر می کردم می تونم از گـذشته فرار کنم. هر چقدرم تند فـرار کنم، هرچقدر هم دور برم، بـاز هیچ وقت نمی تونم ازش جـلو بیفتم.
میلکان
کلر مکینتاش
New York Times Book Review
Shelf Awareness