سرم رابالا می گیرم،نفس پرصدایم را بیرون می دهم.پاهای بی حسم راجمع می کند و فرو می روم درون مبل خیره به صفحه ی تلویزیون می شوم،صحنه ی رمانتیک قهرمانان سریال ترکیه ای به غم چمبره زده بردلم دامن می زند. چرا سهم من دراین دنیا واز این زندگی باید این باشد؟
سوزش سر معده ام ودل پیچه امانم را بریده ،اما نای تکان خوردن را هم ندارم.
اصلا حوصله ی کاری راندارم، دوست دارم، فقط بنشینم وغصه بخورم…آنقدر که درمیان همان غصه ها جانم ته بکشد.
-چیه غمبرک زدی؟زدین به تیپ وتاپ هم!
صدای دورگه ی بم مرا از افکار درهمم جدا می کند. بغضم رافرو می خورم وبدون آنکه به صاحب
صدا نگاهی کنم دوباره مشغول رویابافی های خودم می شوم،تمام بدنم شده نبض،
عصبی گوشه ی ناخن شست بیچاره ام را دردهان فرو می برم وفکر می کنم..فکر وفکر…
