کتاب بایگانی کودکان گم شده

ما با آپارتمانی تقریبا خالی و موج گرما شروع کردیم. شب اول در آن آپارتمان-همان آپارتمانی که تازه ترک کرده ایم-چهار نفری، عرق کرده و خسته، با لباس زیر، پیتزا به دست، کف اتاق نشیمن نشسته بودیم.

پسرک که داشت پیتزا می جوید، به اطراف اتاق نگاه کرد و پرسید: «حالا چی؟» و دخترک که آن زمان دو سالش بود، حرف او را تکرار کرد: «بله، چی؟» هیچ کداممان جوابی پیدا نکرد.

فکر کنم دچار احساس ترس از موقعیتی شده بودم که در بعضی خواب ها اتفاق می افتد، وقتی متوجه می شوید به مدرسه رفته اید و یادتان رفته لباس زیر بپوشید؛ نوعی آسیب پذیری عمیق و ناگهانی در مقابل همه غریبه هایی که نگاهی گذرا به جهان ما که هنوز خیلی جدید بود، می انداختند.