کتاب نسل کشی ارمنی

آلمان در حوالی پایان جنگ جهانی اول از طریق حمایت محرمانه از اقدامات امدادی برای قربانیان ارمنی، یا پس از جنگ از طریق دستکاری در پرونده‌‌ها، تلاش کرد خود را در وضعیت مطلوبی برای مذاکرات پاریس قرار دهد، اما این تلاش‌‌ها بیهوده بود. چون در خلال مذاکرات پاریس بر سر‌ آیندۀ آلمان، که منجر به قرارداد ورسای شد، به‌هیچ‌وجه از نژادکشی ارامنه حرفی به میان نیامد.
پس از آنکه روسیة کمونیست در 1917 به قدرت رسید و از حمایت نظامی ارامنه خودداری کرد و نیروهایش را عقب کشید - و ترکیه به سرزمینی یورش برد که امروز جمهوری ارمنستان است - باقی‌ماندۀ متحدان سابق در پاریس جمع شدند و حمایت سیاسی خود را از ارمنستان برداشتند، و با پیروان کمال پیروز متحد شدند. حتی ایالات متحده که وفادار‌ترین شریک ارامنه در جنگ جهانی بود، ارامنه را به سرنوشت خود ر‌ها کرد. پیمانی که ارمنستان را مستقل پیش‌بینی می‌کرد - چیزی که فقط آمریکا می‌توانست تضمین کند - نهایی نشده بود. در عوض، پیمانی با ترکیه منعقد شد که براساس آن، ارامنة اندکی که باقی مانده بودند، بدون هیچ حمایتی همچنان در ترکیه بمانند.
گرچه، دیپلمات‌های آلمانی واژة آلمانی «قتل‌عام» را در خلال جنگ جهانی اول به کار می‌بردند، کلمة «نسل‌کشی» که امروز در سطح بین‌المللی پذیرفته شده است، در 1914 برای اولین‌بار توسط رافائل لکمین، وکیل لهستانی و نجات‌یافته از هولوکاست، به کار رفت. با تحریک او بود که سازمان ملل با کنوانسیون منع و مجازات جنایت ‌نسل‌کشی در 1948 موافقت کرد. برطبق این کنوانسیون، مقصر باید «با قصد انهدام کلی یا جزئی یک گروه ملی، قومی، نژادی یا مذهبی» اقدام کند. او باید همچنین برخی جنایات مانند «کشتن اعضای گروه یا واردکردن لطمة جسمی یا روحی به آنان» مرتکب شود. طبق این تعریف - و اسناد تهیه‌شده توسط دیپلمات‌های آلمانی - همگی بر این موضوع توافق دارند که اقدام علیه ارامنه در تعریف ‌نسل‌کشی قرار دارد. گزارشات نمایندگان دیپلماتیک آمریکا در ترکیه، که در این کتاب آمده است، نیز دقیقا به همین نتیجه می‌رسد.
زمانی باید فرا رسد که هرچه مورد غفلت قرار گرفته است، دوباره رسیدگی شود. در غیر این صورت، در نهایت معلوم می‌شود آن سروان ترکی که بین مالاتیا و سیواس می‌نشیند، و با دقت تاریخچة رفتار شرم‌آور هم‌وطنانش را ثبت می‌کند، درست می‌گفته است که «اگر دولت آلمان خود را از شرمی که بر دوش دارد، پاک نسازد، من باید بیش از آنچه از خودم بدم می‌آید، از او متنفر باشم».