پیشه کارور به عنوان نویسنده به داستان های کوتاه و شعر اختصاص یافته بود. اوخود را به عنوان کسی که «تمایل به ایجاز و قوت دارد» و «به نوشتن داستان های کوتاه معتاد است» معرفی کرده است. (در دیباچه «از کجا تلفن می کنم» مجموعه ای که در سال 1988 منتشر شد.) دلیل دیگری که برای ایجاز آثار او مطرح می شود این است که «داستان کوتاه و شعر را می توان در یک نشست نوشت و خواند.» این مسئله برای وی یک انتخاب ساده نبود بلکه ملاحظاتی عملی بود تا او با در نظر داشتن آن ها بتواند در کنار شغل های متفاوت و ناهمگواری اش، به نوشتن نیز برسد. موضوعات و ایده های آثار او که عموما بر تجربه های کارگری تمرکز دارند. به وضوح انعکاسی از زندگی خودش هستند. سبک نوشتار کارور و بن مایه های آثار او معمولا مانند عناصر سازنده آثار ارنست همینگوی، آنتوان چخوف و فرانتس کافکا است. هم چنین او را تاثیر پذیرفته از آثار ابساک بابل، فرانگ اوکانر و پریچت برشمرده اند. با وجود این، به نظر می رسد بیش ترین تاثیرپذیری او از جانب چخوف باشد مربوط به اواخر عمر کارور است، آخرین ساعات زندگی چخوف را به تصویر می کشد. عمدتا، کمینه گرایی (مینی مالیسم) به عنوان یکی از ویژگی های بارز آثار کارور شمرده می شود. پیش تر جان گاردنر به کارور توصیه کرده بود که به جای به کار بردن بیست و پنج کلمه در یک جمله، پانزده کلمه به کار برد و بعده ها لیش به وی توصیه کرده بود که در یک جمله تنها از پنج کلمه استفاده کند. در این دوران بود که کارور اشعاری را برای جیمز دیکی، ویراستار شعر اسکوایر در آن دوران، فرستاد. سبک وی را با عنوان «واقع گرایی کثیف» نیز خوانده اند. این عبارت به گروهی از نویسندگان در سال های 1970 و 1980 چون ریچارد فورد، توبیاس ولف، آن بیتی، جین آن فیلیپس اشاره دارد کارور با فورد و ولف از نزدیک آشنا بود. این نویسندگان در آثارشان بیش تر بر اندوه و حس فقدان زندگی روزمره مردم عادی تاکید داشتند؛ زندگی روزمره طبقات متوسط و پایین جامعه یا افراد تک افتاده و به حاشیه رانده شده ای که طبق ایده هنری ترو «نومیدی خاموش» را می زیند.
کتاب دوچرخه، عضله ، سیگار
نشر چلچله
ریموند کارور
