کتاب کارگل

صدای آشنایی را که از تلفن می آمد شنیدم؛ سانتا کلاوس ام. امروز بعد از ظهر یک ساعت وقت دارید؟ -بله. صدا با لهجه ی تقلید ناپذیری که فقط می توانست از آن آدمی با پدر مکزیکی و مادر هندی باشد، گفت: محشره. بعد گوشی را گذاشت. معلوم بود فکر می کند که مکالمه مان هر چه کوتاهتر باشد در کسی که به آن گوش می دهد سوءظن کمتری برمی انگیزد. هر وقت خودش را سانتا کلاوس معرفی می کرد، معنایش این بود که از یکی از سفرهای کاری بسیارش به خارج برگشته بود و برایم کتاب آورده بود. ساعت یازده و نیم بود و برف شدیدی می بارید. آن روز صبح همسرم اتومبیل را برده بود و تا دستم به او می رسید ظهر می شد. علاقه ی چندانی به رانندگی ندارم، اما نمی دانستم سانتا کلاوس چند تا کسیه کتاب قاچاق خریده و آورده. دشوار می شد درکش کرد. امکان داشت که بیش از آنکه قادر به حملش باشم آورده باشد. با نیکلاس اتفاقی آشنا شده بودم. پمپ آب اتومبیل رنوی عتیقه ام از کار افتاده بود، بعد از آن که سه ماه بی حرکت توی گاراژ افتاده بود، یک کسی اسم و نشانی نیکلاس را به من داد، گفت او اغلب به خارج می رود و مطمئنا برایم یک پمپ آب نو می آورد. -وقتی حتی نمی شناسدم، برای چی چنین کاری می کند؟ علتش این است که من نویسنده ام و او عاشق ادبیات است یا به عبارت دقیق تر، همسر عاشق ادبیات اشرا می پرستد. -پولش را چه طوری بدهم؟ نگران پول نباش: برای یک تاجر ثروتمند یک قطعه ی یدکی حکم یک کیلو سیب برای من را دارد. نسخه ی امضا شده یکی از کتاب هایت را به او بده. یا به نهار دعوتش کن. تقریبا یک ماه دو دل بودم، اما وقتی پمپ آب اتومبیلم همچنان نایاب بود، زنگ در خانه ی آن بیگانه را زدم. ظرف یک هفته نه فقط پمپ، که یک بسته کتاب هم داشتم. او لبخند زد. قد بلند بود، موهای جو گندمی و پوست تیره ای داشت. گفت خوشحال است که می تواند کمکم کند. گفت برای هنر بالاترین احترام را قائل است و می فهمد که در چه شرایط سختی به سر می برم. یکی از کتاب هایم را، با یک تقدیم نامچه به او دادم و او و همسرش را به شام دعوت کردم. من که در دوره بدگمانی بزرگ شده بودم، در طول دیدار با آن ها حواسم جمع بود و اسرار نویسندگی ام را تنها اسراری را که می توانستم افشا کنم- فاش نکردم. اما نیکلاس کنجکاوی نکرد…