کتاب این گفت و سخن ها...

آقای دولت آبادی! شما در دهه 60 زوال کلنل را می نویسید که اکنون به زبان های مختلف ترجمه و منتشر شده است. چرا زوال کلنل را نوشتید؟ گفته اید که این روایت شخصی من از تاریخ است. چطور می شود از اتفاقی که این همه آدم در آن دخیل بودند، به وسعت یک انقلاب، ماجرایی شخصی داد؟ من داشتم نگاه می کردم که بنویسم و باید می نوشتم. و این اصلا شخصی نبوده و نیست. جایی گفته و نوشته ام که پیش از نوشتن خوابش را دیده بودم. دیگران داشتند نقد می نوشتند بر آثار من و می گفتند که دراز است، کوتاه است و... من اما نویسنده بودم و باید کارم را انجام می دادم. اگر کلنل را نمی نوشتم، باید سر از دیوانه خانه درمی آوردم.

ولی او یک نظامی است. پیش تر هم گفتید مشکل من با نفرین زمین این بود که آل احمد چنان نگاهی به نظامی ها داشت. شما از کودکی آرزو داشتید ارتشی شوید. زوال کلنل چه قدر ربط دارد به این تصویر درونی شما؟ من از آدم سرتوی شانه و گداصورت و گدادست بدم می آید. در دوره کودکی من از این نوع آدم ها در ناحیه ما زیا بودند. من ارتشی ها را می دیدم صاف راه می رفتند، لباس تمیز داشتند، ریش ها تراشیده برق می زدند، دوست داشتم. من انسان زیبا را دوست دارم. من از همه آدم هایی که هدایت در بوف کور آورده نفرت دارم. من آرزو می کنم آن موجودات از زندگی آدم ایرانی زدوده شوند. هدایت شاهکار آفریده است از آن نکبت تاریخی که دست از گریبان ما برنمی دارد. ممکن است بعضی ها فکر کنند این نگاه درستی نیست. هرچی می خواهند فکر کنند. من خوشم می آمد از کسی که سالم است، راست راه می رود و به روبه رویش نگاه می کند. برای همین کلام نیچه را دوست دارم.