کتاب بوفالوی امریکایی

نمایشنامه‌ی «بوفالوی امریکایی» اثر دیوید مامت، یکی از مهم‌ترین و شاخص‌ترین آثار تئاتر معاصر آمریکاست که در سال ۱۹۷۵ نوشته شد و به‌سرعت جایگاه خود را در ادبیات نمایشی قرن بیستم تثبیت کرد. این نمایشنامه که در فضایی بسته و تنها با سه شخصیت مرد شکل می‌گیرد، تصویری تلخ، خشن و واقع‌گرایانه از فروپاشی اخلاق، رفاقت و رویای آمریکایی ارائه می‌دهد. دیوید مامت با زبانی تیز، برهنه و آمیخته به گفت‌وگوهای بریده‌بریده و اصطلاحات کوچه‌بازاری، جهانی از آدم‌های شکست‌خورده را خلق می‌کند که در تلاش‌اند با چنگ‌زدن به فرصت‌های کاذب، کرامت ازدست‌رفته‌ی خود را بازیابند.
داستان در مغازه‌ی درهم‌وبرهم یک سمسار به نام دان رخ می‌دهد. دان و دوست وفادارش، باب، در پی فروش یک سکه‌ی قدیمی و کمیاب موسوم به "بافلو نیکل" هستند. دان به‌واسطه‌ی قیمتی که یک مشتری برای سکه پرداخته، گمان می‌برد آن مشتری سکه‌ای ارزشمند را ارزان خریده و حالا قصد دارد با کمک باب آن را از او پس بگیرد-نه با مذاکره، بلکه با دزدی. اما با ورود شخصیت سوم، تیچ، که مردی پرخاشگر، خودنما و مستعد خشونت است، نقشه به‌تدریج تغییر می‌کند و حال‌وهوای نمایش به‌سوی درگیری، تردید و خیانت سوق پیدا می‌کند. تیچ جای باب را در نقشه می‌گیرد و با ادعای تجربه، زمام امور را در دست می‌گیرد، اما از همان ابتدا آشکار است که کنترل هیچ‌چیز واقعا در اختیار او نیست. در دل گفت‌وگوهای پرکشمکش میان این سه نفر، نمایش به‌صورت غیرمستقیم پرسش‌های بنیادینی را درباره‌ی اخلاق، اعتماد، مردانگی، و ارزش انسانی در جهانی سرمایه‌دارانه مطرح می‌کند. سکه‌ی «بافلو» تنها یک شیء نیست؛ نمادی است از اعتبار گمشده، رویای دست‌نیافتنی موفقیت، و تلاش برای جبران شکست‌های شخصی. آنچه در ابتدا به‌عنوان یک «سرقت ساده» طرح می‌شود، به‌تدریج به آشکارسازی ترک‌های عمیق روانی و اخلاقی میان شخصیت‌ها تبدیل می‌گردد. هر سه مرد، هرچند به‌ظاهر رفیق، در واقع رقبایی هستند که زیر پوست رابطه‌شان پر از سوءظن، توهین، و نیاز به اثبات برتری است. ممت این روابط را با زبانی ریتم‌دار، نفس‌گیر و به‌شدت طبیعی روایت می‌کند-زبانی که در آن، مکث‌ها، تکرارها و سکوت‌ها به اندازه‌ی کلمات معنا دارند.
نمایشنامه‌ی «بوفالوی امریکایی» نه‌تنها تصویری از فروپاشی یک نقشه‌ی کوچک جنایی است، بلکه نمایش فروپاشی اعتماد، معنای رفاقت، و مرزهای اخلاقی در دنیایی است که در آن بقا به هر قیمتی توجیه‌پذیر به نظر می‌رسد. شخصیت‌ها در نهایت نه سکه را به دست می‌آورند، نه چیزی را می‌دزدند، بلکه تنها چیزی که باقی می‌ماند، انبوهی از زخم‌های روانی، توهین‌های بر زبان‌آمده، و رابطه‌هایی است که دیگر ترمیم‌پذیر نیستند. این نمایشنامه با وجود کوتاهی، در خود جهان کوچکی از کشمکش‌های طبقاتی، هویت فردی و افول ارزش‌ها را فشرده کرده است.
در نهایت، «بوفالوی امریکایی» اثری است درباره‌ی مردانی که در سایه‌ی شکست‌های خود، به خشونت و خیانت پناه می‌برند، و در جهانی که ارزش انسان با دارایی‌اش سنجیده می‌شود، حتی کوچک‌ترین رویاها نیز ممکن است به فاجعه ختم شوند. نمایشی تلخ، انسانی، و هنوز هم تکان‌دهنده، که زبان مامت و فضای حاکم بر آن، آن را به اثری کلاسیک و ماندگار بدل کرده است.