کتاب روی نقطه هیچ

در تک تک عکس های خانوادگی که آوازه نشانش داده بود، همیشه رد پایی از این مرد بود. گاهی وسط عکس روز عید دیده بودش با کراواتی کودکانه و خنده ای گشاد و گاهی تکیه داده به دیوار پر از پیچک عمارت قدیمی سپهوند. باور واقعیتی که اتفاق افتاده و او از آن بی خبر بود، رنجش می داد. واقعیت همان گل سرخی بود که این غریبه کنار سفره ی عقدشان جا گذاشته بود. واقعیت دلی بود که از آوازه رفته و امید ناچیز آن دختر بود برای رسیدن به جوانی که با خودخواهی او را تا مرز لگد زدن به آینده و فردا پیش برده بود.