آن شب در خانه مدام به محمود، حسابدار کارگاه، فکر می کردم که حق و حقوق کارگرهای بدبخت را به راحتی می دزدید و اصلا هم عین خیالش نبود که روزی همین لقمه های حرام گریبانگیرش خواهد شد . از همه بدتر آن بود که محمود موفق شده بود دو نفر حسابرسی را که برای بررسی حساب های کارگاه آمده بودند را با رشوه بخرد و برای همین آن ها هم گزارش های مالی شان را به دلخواه محمود تنظیم کرده بودند و این موضوع بیش تر از هر کسی مرا آزار می داد.
هنوز گیج بودم و نمی دانستم که آیا کار خوبی کرده ام که پیشنهاد محمود در رابطه با شراکت در آن دزدی ها را نپذیرفته ام یا این که نه، اشتباه کرده ام و باید در آن دزدی با او شریک می شدم، ولی این را نیز به خوبی می دانستم که پول دزدی و پولی که از راه درست به دست نیامده باشد از گلوی آدم پایین نمی رود و به قول بابابزرگم بعضی آدم ها خودشان سزای کارهایشان را می بینند و برخی هم عزیزترین کسانشان تاوان کار آن ها را پس می دهند تا دومی بسیار دردآورتر از اولی باشد و یا به قول مادربزرگم، مال کثیف ولو باید از زیر ناخن آدم بیرون آید می آید و به تن آدم گوشت نمی شود.
فردای آن شب صبح زود بود که به ایستگاه اتوبوس رفتم تا آن راننده را پیدا کنم و هم کرایه روز قبلش را به او بدهم و هم این که باز هم با او به محل کارم بروم، اما آن روز آن راننده را پیدا نکردم، برای همین تصمیم گرفتم عصر که از سر کار برمی گردم آن قدر در ایستگاه اتوبوس بمانم تا بالاخره همان اتوبوس با راننده مهربانش از راه برسد و آن وقت کرایه اش را حساب کنم.
رادمهر