کتاب پیراهن حریر

مرا دوباره به خود خواندی، غزل-ترانه ی بیداری، که با نوازش موزونت مرا دوباره به خود آری
در آستانه ی دهلیزی که حد فاصل پرواز است، نفس بریده ام از این شهر، نفس نمیکندم یاری
مگر دوباره بیامیزد لب و پیاله ی این مهتاب، به طعم نور پراکنده، تبسمی که به دشواری...
تو ای لطافت بارانی! نگو که واژه نمیدانی، به آسمان قسمت دادند که ساکتی و نمی باری؟
نگاه منکر ماه! امشب، به آن دو چشم پر از تصدیق، دوباره باز مکرر باش! نگو نه! باز بگو آری...
بگو در این شب بی حاصل، میان باور این دیوار، به چشم روشنی باران، هزار پنجره می‌کاری...

(برگرفته از متن ناشر)