کتاب من پناهنده نیستم

این رمان روایت درد است؛ درد خانواده ای فلسطینی که زنی به نام رقیه راوی آن است و زندگی فلسطینیان را از نکبت سال ۱۹۴۸ تا آزادسازی جنوب لبنان به دست حزب الله در انعکاس آن به تماشا می گذارد. قصه ی از دست دادن، آوارگی، پناهندگی، برپایی دولت یهود، مقاومت مردم طنطوره در مقابل صهیونیستها، استعمار انگلیس، ورود ارتشهای عربی به فلسطین، رنج مهاجرت، جنگ داخلی لبنان، حمله‌ی اسرائیل، حمله به بیروت، قتل عام، کشتار صبرا و شتیلا، کشته شدن چهره های مطرح فکر و ادب و هنر فلسطین از غسان کنفانی (ادیب فلسطینی) تا کاریکاتوریست مشهور، ناجی علی (که در لندن کشته شد)، تلاش صهیونیستها برای سرقت تاریخ و میراث فلسطین، غصه، دلتنگی، به یکدیگر نزدیک شدن، خوشبختی و عشق، جمع کردن اضداد در کنار هم برای بافتن تارو پود قصه ی آدمهایی که دور از وطن با عشق به وطن زندگی کرده و با عشق میمیرند. قصه ای که آن چنان دقیق به بیان جزئیات میپردازد که به یکی از مهمترین رمانهای مربوط به واقعه ی سال ۱۹۴۸ فلسطین در ادبیات روایی عرب تبدیل شده است. روایتی که از مصیبت مردم فلسطین و اجبار آنها برای خروج از خاک و وطنشان آغاز میشود و با زندگی تلخ در نقاط مختلف جهان به امید بازگشت به وطن و پشت سر گذاشتن وقایع ادامه می یابد و در نهایت با دیدار رقیه با پسر و نوه اش پشت سیمهای خاردار در مرز جنوب لبنان و فلسطین به پایان میرسد؛ پنجره ای رو به آینده.. «زنان کلیدهای خانه شان را به گردن می آویزند تا بازگردند و دوباره درها را باز کنند و مردان سند زمین و خانه را داخل جیبها و صندوق هایشان نگه میدارند.»

(برگرفته از متن کتاب)