کتاب مرغ دریایی

نینا: «چه دنیای عجیبی! نمی دانید چقدر نسبت به شما حسادت می کنم! سرنوشت انسان ها چقدر با هم فرق دارد! گروهی به سختی وجود گمنام و یکنواخت خود را به پایان می برند. آن ها همه مثل هم اند، همه بدبختند؛ ولی گروهی دیگر - مثلا شما- در هر یک میلیون، یک نفر مثل آن هاست. زندگیشان متنوع، پر از شکوه و درخشندگی است. شما خوشبختید.» تریگورین: «من خوشبختم! نه... شما از شهرت و خوشبختی، از درخشندگی و زندگی متنوع حرف می زنید؛ ولی برای من تمام این کلمات زیبا، مثل غذای لذیذی است که هرگز طعم آن را نچشیده ام. شما خیلی جوان و ساده اید.»

نینا: «زندگی شما عالی است!» تریگورین: «چه چیزش واقعا عالی است؟ من باید فورا بروم و بنویسم. معذرت می خواهم، نمی توانم پیش شما بمانم. به قول معروف شما انگشت روی نقطه ی حساس گذاشته اید. کم کم دارم دچار هیجان می شوم، حتی کمی هم ناراحت شده ام؛ ولی بگذارید ادامه بدهیم؛ از زندگی عالی و درخشان من صحبت کنیم... بسیار خوب، از کجا شروع کنیم؟»

وقتی یک نفر شب و روز جز به ماه به هیچ چیز دیگر فکر نکند، کم کم یک خیال ثابت، تمام زندگیش را دربرمی گیرد. من هم برای خودم یک ماه دارم، شب و روز گرفتار یک فکر ثابتم: این که باید بنویسم، باید بنویسم، باید... هنوز یک داستان را تمام نکرده دومی را شروع می کنم، بعد سومی را، چهارمی را، بدون وقفه می نویسم. با عجله پست می کنم، باز می نویسم، نمی توانم طور دیگری بنویسم. از شما می پرسم کجای این زندگی عالی و درخشان است؟ زندگی پوچی است!