کتاب میزبان

زبانی که بدان حرف می زدم برایم عجیب بود ولی به هر حال معنی داشت. کلمات یا صداها متغیر، بعضی جاها متراکم، بی مفهوم و کشیده بودند. در مقایسه با تمام زبان های دیگری که استفاده کرده بودم، به طور باور نکردنی ضعیف و ناکارآمد می نمود، ولی با این حال باز می توانست روان باشد و مفهوم پیدا کند. بعضی وقت ها زیبا بود زبان من، زبان مادری من .

من، روحی که آواره نامیده می شود، عاشقت هستم انسان. و این، در آینده به هرچه هم که تبدیل بشوم، هیچ وقت تغییر نخواهد کرد.

شاید هیچ لذتی در این سیاره نمی توانست وجود داشته باشد، اگر مقداری مساوی از غم نبود که در مقیاسی ناشناخته، تعادل را حفظ کند.