کتاب مهمیرا

کاش رازم را به او نمی گفتم؛ او نمی داند بخشی از تحرک خیابان شدن یعنی چه! وقتی می گوید «چه چشم انداز زیبایی داری» یعنی اگر به جای من -منی که در چشم اندازم محو شده ام- تندیس برنزی نیمه عریان یکی از الهه های یونان باستان که شیارهای برنزی آن پر شده را هم اینجا می گذاشتند، او می گفت «چه تندیس زیبایی کنار این چشم انداز زیبا داری!» شاید همه زندگی، حقیقتی به نام دیده نشدن باشد؛ درست به مسخرگی شیشه های همین پنجره که هیچ گاه دیده نمی شوند؛ تا کثیف نشوند کسی آن ها را نمی بیند و فکرش را بکن تو برای دیده شدن دست به چه کارهایی که نزده ای! گاهی به خودم می گویم شاید تو هم مثل این شیشه ها، در انتظار نهایی خرد شدن به سر می بری! و تنها راه نجات، شاید این باشد که از مقام مشهود و دیده شدن، به مقام شاهد و بیننده صعود کنی و بعد می توانی تحرک انسانی را ببینی و آن را به هجو بکشی و…

برای چند ثانیه سرمای بیشتری را در خانه احساس کردم که حالا مطمئن بودم این حس نه فقط به خاطر سردی هوای خانه که از روی ترس می باشد. با قدم هایی آهسته به پنجره نزدیک شدم و هنوز پرده را کنار نزده بودم که یک بار دیگر همان نور را در حیاط دیدم اما مشخص بود در انتهای حیاط و نزدیک دیوار است. خدایا نکند همان مجنون و معلوم الحالی که صبح مرا تا سرحد جنون ترسانده بود به واقع توانسته باشد از دیوار بالا آمده و خود را به داخل حیاط برساند؟!