کتاب بوشیدو روح ژاپن

«ساکورا در سال های بسیاری، محبوب مردم و نشانه خصوصیت (ملی) ما بود. طبیعت یاماتو (به معنی روح ژاپن) گیاهی رام و ظریف نیست، بلکه از نظر طبیعی گیاهی وحشی است، بومی خاک است، به علت کیفیات غیر منتظره اش می تواند با گل های سرزمین های دیگری هم زیستن کند، اما در اصل خود به خود ریشه در اقلیم ما دارد. اما بومی بودن تنها دلیل احساس عاطفی ما به این گیاه نیست. ظرافت و لطف و زیباییش در حس زیباپرستی ما جای دارد که هیچ گلی دیگر این چنین نیست. نمی توانیم در ستایش اروپاییان از گل سرخ شریک باشیم زیرا آن گل خالی از سادگی گل ماست. و نیز، خارهایی که در زیر زیبایی گل سرخ پنهان است؛ با آن سرسختی که گل به زندگی چسبیده انگار که به مرگ بی میل [است] و از آن ترس دارد و ترجیح می دهد که بر شاخه درخت بپوسد تا از شاخه به زمین بیفتد. رنگ های وسوسه انگیزش و رایحه تندش همه این ویژگی ها با گل ما متفاوتند، که هیچ خنجر و سمی را در پس زیباییش نهفته ندارد، و همیشه با فراخوان طبیعت آماده کوچیدن از زندگی است، رنگش هرگز جذاب نیست، و بوی خوش ملایمش هرگز مشام را آزار نمی دهد. زیبایی رنگ و شکل، به صورت محدودی در ظاهر آن وجود دارد و این زیبایی کیفیت ثابت وجودی آن است. در حالی که بوی خوش فرار است و همچون نفس زندگی اثیری است. به همین دلیل در تمام مراسم مذهبی، کندر و مر سهم عمده ای دارند. در فضای معطر چیزی روحانی وجود دارد، زمانی که عطر خوش ساکورا هوای صبحگاهی را به تندی به حرکت در می آورد، همچون خورشید در مسیر گذرگاهش طلوع کرده و نخست جزایر شرق دور را روشن می کند، در آن هنگام کمتر حس و هیجانی در دل شادی آورتر از فرو بردن آن دم است، نفس کشیدن در روزهای زیبا. (…) ساکورا برای ملت ژاپن گلی چند وجهی است. پس این گل، که چنین زیبا و ناپایدار است، با وزش باد پژمرده می شود و نفس عطرآگینش به باد می رود و می رود که برای همیشه ناپدید شود، آیا گلی است از روح یاماتو؟ آیا روح ژاپنی آنچنان ظریف و شکننده است؟»