کتاب پسری روی پل

دکتر «خان» واقعا خواب نیست. در میانه ی خواب و بیداری حالتی است که او در آن، به گذشته سقوط کرده و از نو تجربه اش می کند. تمام حواسش در آن مشارکت می کنند و با کیفیتی عالی و صدایی کاملا واضح دوباره از نو تجربه اش می کند.

این حالت را «بازپخش» در نظر می گیرد، ولی به عنوان یک دانشمند می داند که اسم دیگری دارد. «پی. تی. اس.» است، اختلال استرس پس از ضایعه ی روانی. دو یا سه شب در هفته به سراغش می آید و مقاومت در برابرش فایده ای ندارد. اگر سعی کند تصاویر را کنار براند، خودشان را در زندگی اش موقع بیداری بروز می دهند که خیلی بدتر است.

«بازپخش» مثل خواب دیدن نیست. خواب دیدن، منطق و ساختاری دارد که نمی گذارد آدم موقع خواب دیدن به اتفاقات دور و برش بیندیشد. همه چیز را قبول می کنی چون کاوش آگاهانه در هر عنصر خواب، آدم را بیدار می کند.