من و لنا همکلاسی هستیم. لنا تنها دختر کلاس است. خوشبختانه الان دیگر توی تعطیلات تابستانیم ... وگرنه لنا آن قدر از مدرسه کلافه می شد که می رفت توی کما و به قول خودش «ریق رحمت راسر می کشید.» آن روز عصر وقتی دوباره آمدیم بیرون و داشتیم به سوراخ پرچین نگاه می کردیم، گفتم: «خب راستش اون موقعی که افتادی، اگه زیرت تشک نذاشته بودم، ریق رحمت رو سر می کشیدی.» لنا از این قضیه مطمئن نبود. می گفت اگر تشک نبود هم فوق فوقش مغزش تکان می خورد، که این را هم قبلا تجربه کرده. آن هم دو بار. اما من هنوز داشتم فکر می کردم اگر موقع افتادنش تشکی آنجا نبود چی می شد. اگر جان به جان آفرین تسلیم می کرد خیلی افتضاح می شد. این جوری دیگر لنا نداشتم. او بهترین دوست من است؛ با اینکه دختر است. این را تا حالا بهش نگفته ام. جرئتش را ندارم، چون نمی دانم من هم بهترین دوست او هستم یا نه. گاهی اوقات فکر می کنم هستم، گاهی هم فکر می کنم نیستم و...
