کتاب حمام ها و آدم ها

با خودم گفتم: «ای داد بیداد» شک ندارم که الان بدبیاری بزرگی یقه ام را می گیرد.» ولی گفتن ندارد که رفتم سمت کشیش. گفتم: «سلام پدر سرگی. عجب روز خوبی است.» کشیش یکه ای خورد و قدری از من فاصله گرفت. گفت: «ای داد. نازار ایلیچ سینیریوخوف؟ واقعا خودتی یا من خیالاتی شده ام؟» گفتم: «واقعا خودمم پدر سرگی. شما را به خدا بگویید در این مدت چه اتفاقاتی اینجا افتاده؟» گفت:«چه اتفاقی می خواستی افتاده باشد؟ تو زنده ای و آن وقت من کلی برای تو مجلس ترحیم گرفته ام. همه خیال می کردیم جنابعالی مرده اید، درحالی که زنده تشریف دارید... فکرش را بکن، زنت با ایگور ایوانویچ ازدواج کمونیستی کرده.»

گفتم: «ای داد بیداد. چه بلایی سر من آورده اید!» بدجوری نگران شدم. تمام تنم می لرزید. با خودم گفتم: «بفرما! این هم همان بدبیاری که منتظرش بودی!» دیگر با کشیش صحبتی نکردم و به سرعت رفتم سمت خانه ام. دویدم توی خانه ای که، حتما توجه دارید، مال خودم بود. دیدم دو نفر توی خانه نشسته اند: زنم، ماتریونا واسیلیونا سینبریوخوا، به همراه ایگور ایوانویچ. داشتند چای می خوردند. بهشان تعظیم کردم و گفتم: «نوش جانتان! ایگور ایوانویچ کلوپوف، بگویید ببینم اینجا چه اتفاقی افتاده؟ شما را به خدا عذابم ندهید!»

و بیش از این نتوانستم تحمل کنم؛ به گوشه و کنارخانه سرمی کشیدم و دار و ندارم را وارسی می کردم. دیدم، خدا را شکر صندوقچه ام آنجاست. شلوارهای عزیزم هم سر جایشان آویزان هستند. همین طور شنلم، خلاصه همه صحیح و سالم مانده اند. اما یک مرتبه ایگور ایوانویچ آمد کنار من و دستش را این طوری جلو من تکان تکان داد. گفت: «هی، به وسایل دیگران دست نزن؛ وگرنه هرچه دیدی از چشم خودت دیدی!» گفتم: «وسایل دیگران یعنی چه؟ ایگور ایوانویچ، این ها که معلوم است شلوارهای من است. نگاه کنید. حتی نوشته ی خشک شویی هم روی شان مانده: ن. سینبریوخوف.» ولی او حرف خودش را می زد: «اینجا خبری از شلوارهای تو نیست و نمی تواند باشد. هرچه اینجا هست نصف نصف مال من و ماتریونا واسیلیوناست.» خودش هم رفت و آرنج ماتریونا واسیلیونا را گرفت و او را آورد وسط اتاق: «ملاحظه بفرمایید: این منم و این هم همسر قانونی ام، سرکار خانم ماتریونا واسیلیونا. شک نداشته باشید که همه چیز قانونی است.»