کتاب ادبیات و انقلاب

ادبیات و انقلاب اثری کلاسیک از نقد ادبی از دیدگاه مارکسیستی است که توسط لئون تروتسکی در سال 1924 نوشته شده است. با بحث در مورد روندهای مختلف ادبی که در روسیه بین انقلابهای سال 1905 و 1917 وجود دارد ، تروتسکی به تحلیل ذات نیرو های اجتماعی ، هم مترقی و هم ارتجاعی پرداخت ، که به شکل گیری آگاهی نویسندگان در آن زمان کمک می کردند.

تروتسکی همچنین در این کتاب توضیح داده است که از زمان آغاز تمدن ، همیشه حاکم متولد شده حامل نشانی بوده که در درجه اول وسیله برای پیش برد بیان سلایق و حساسیت هایشان بوده. با این وجود ، بحث را در مقابل نتایج به ظاهر آشکار پیش میبرد که پس از یک انقلاب کارگری ، همانطور که بسیاری در آن زمان فکر می کردند،پرولتاریا به عنوان یک طبقه حاکم باید سعی در ایجاد هنر کارگری خود کنند.

ادبیات و انقلاب به سرنوشت ادبیات روس در دوران تسلط لنین، ژدانف و خورشچف می پردازد؛ دورانی آشنا و پر فراز و نشیب. در این کتاب، بار دیگر، نبوغ و پایان تلخ بلوک، یسنین و مایاکوفسکی را از نظر می گذرانیم و رمان بی نظم و مغفول ماندهٔ گورکی، زندگی کلیم سامگین، را مرور می کنیم. همچنین، گزارشی تیزبینانه دربارهٔ جنگ داخی و آثار آیساک بابل و شولوخوف می خوانیم و می بینیم که شولوخوف چگونه توانست در آن واحد هم از زبان ناسیونالسیت ها سخن بگوید و هم کمونیست ها. کتاب تفسیری خرد‍‍پسند از طفره ها و شهامت های گهگاهی ارنبورگ ارائه می کند و با لحنی حماسی شرح می دهد که چگونه پاسترناک در دکتر ژیواگو صدای روسیه را منعکس می کند. در ادبیات و انقلاب سرنوشت ادیبانی همچون فادیف و شاعرانی همچون گومیلیوف، ماندلشتام و آخماتووا آمده است و این که چگونه نسلی از بهترین نویسندگان روسیه سوختند و صداشان در گلو خفه شد.