کتاب دور دست همین جاست

شهر را اشغال کرده و تغییر نام داده بودند. نام کالینین گراد بر آن گذاشته بودند و از این روز به بعد نانک ها سیاه و نان های سیلو خیس و بهای هر نان بین هشتاد تا صد روبل شده بود. این نخستین تغییراتی بود که آنها با تغییر نام شهر به وجود آورده بودند: نان های سیلوی خیس و نانک های سیاه. مردم شهر هر روز به نام جدید شهر فکر می کردند. آنها باید به آن فکر می کردند، چراکه وقتی نانی را برای بریدن زیر چاقو می بردند، وقتی که دستی از بالا بر نان فشار می آورد، از طرف دیگر آب از آن بیرون می زد و آنها باید هر روز نان می بریدند، اما بریدن نان آسان نبود. با تغییر نام شهر، نان هم کمیاب تر شده بود؛ کمیاب و گران. کسانی هم که خواهان مالکیت آن بودند، هر روز باید بیشتر فکر می کردند و فهرست بلند و بالاتری تهیه می کردند و بیشتر هوشیار می بودند. ناگهان نان ماجراهای خودش را پیدا کرد. دیگر مانند سابق که نام شهر کونیگزبرگ بود و نان ارزان و سفید و بی خطر پیدا می شد، نبود. با تغییر نام شهر همه چیز تغییر کرده بود. حتی چشم آدم ها هم عوض شده بود. چشم ها بزرگ و بی تفاوت شده بودند. نگاه های مات به دوردست دوخته شده بود، اما در پس ترسی که در آن بود، کمینی همیشگی پنهان بود. حتی در چشم های کودکان نیز این ترس و کمین وجود داشت. دو برادر، کورت و هاینس هم از آن بی نصیب نبودند. هردو پابرهنه، شلوار کوتاه و پیراهنی نازک بر تن داشتند. یکی چهارده سال و دیگری نه سال داشت. آنها اجازه نداشتند گدایی کنند. تنها به کورها اجازه ی این کار داده شده بود. آن دو پولی هم در بساط نداشتند. روس های غیرنظامی به ندرت صاحب مال و منال بودند. آنها به جاده ای که آشغال ها را در آن می ریختند و بازار سیاه در آن دایر بود، می رفتند. آن دو توی چاله ها می نشستند و انتظار می کشیدند.