کتاب هرگز نیفت

سه روزه که داریم راه می ریم. یه صف طولانی از بچه. همه سیاه پوش. یه مار سیاه با پونصد تا چشم. خسته. پاهام مثل سنگ سنگین شده، توی سرم فقط به فکر قدم های بعدی ام و بعد قدم بعدی. فقط راه می رم. نه فکری نه توجهی. بعضی از بچه ها توی راه می میرن. در حال راه رفتن می میرن. بعضی از بچه ها واسه والدینشون گریه می کنند، و اینکه خسته ان. گرسته ان. بهشون شلیک می شه و یا با سرنیزه طرف می شن. حالا حتی دیگه نگاه هم نمی کنیم. فقط راه می ریم.

اینجا حالا فصل بارونه و مسیر مثل یه رودخونه ای از گل و لای، شبا خیلی سرده و پتو نداریم، فقط پیژامه های نازک، واسه همین همه مون نزدیک هم می خوابیم که گرم بمونیم. فصلیه که ممکنه مالاریا سر برسه و تمام مدت حشره ها مار و نیش می زنن. شبا با خودم فکر می کنم یه کم برای خانواده ام گریه کنم اما کاری رو می کنم که عمه ام می گه، فقط توی ذهنتون گریه کنین! در طول روز هوا خیلی داغه، مثل بخار آب جوش تقریبا و همانطور که راه می رم فکر می کنم شاید دیونه شدم. آخه فقط به یه چیز فکر می کنم، بستنی قیفی.