شهیار مندنیپور در ۲۶ بهمن ۱۳۳۵ در شیراز به دنیا آمد. نخستین مجموعه داستان او به نام سایههای غار در سال ۱۳۶۸ منتشر شد. او مدتها سردبیر هفتهنامهٔ توقیفشدهٔ عصر پنجشنبه بود و هماکنون در آمریکا به سر میبرد. او از مهمترین نویسندگان نسل سوم داستاننویسی ایرانی محسوب میشود که داستانهایش به لحاظ فرم و زبان از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. وی در دانشگاههای هاروارد و بوستون کالج و تافتس تدریس کردهاست.
شخصیت، یکی از سازه ها، یا عناصر داستان است. همراه با روند تاریخ که شخصیت فرد، تک بارگی ( فردیت ) یا انسان تک و تار و تنها، از توده های تاریخی بیرون کشیده شد و صاحب اهمیت گردید که در همین دوران هم تصادفی نیست پدید آمدن علم روان شناسی شخصیت داستانی هم به نسبت سایر سازه های داستان، صاحب ارج و اهمیت بیش تری گردید. مثلا همچنان که پلات ( پیرنگ ) اهمیت ارسطویی، و سپس اهمیت رئالیستی اش را از دست داد، یا ساحتی دیگر از آن جلوه گر شد، یا همچنان که ماجرا و حادثه پردازی ( به قصد سرگرمی و هیجان خواننده ملال گرفته ) به خصوص با شورشگری های دلچسب رمان نو اهمیت خود را از دست داد، و سینمای هالیوودی، و تلویزیون، زحمت این کار را از دوش رمان و داستان برداشتند؛ شخصیت منزلت تازه ای پیدا کرد در داستان. همچنین، همچنان که عکس و فیلم، امکان تصویر کردن تصاویری از سرزمین های دوردست و ناشناخته را فراهم آوردند، مکان پردازی ( جای گاه ) و مسئولیت ارائه تصاویر از مکان های نادیده، به شیوه کیپلینگ و حتا کنراد، از گرده داستان برداشته شد. و اصلا جذابیت این کار، که زمانی باعث می شد رمان هایی که ماجرایشان در سرزمین های دوردست رخ می دهد، دست به دست بگردند، نیز از میان رفت. ( اما بد نیست که همین جا، یادآوریم چرخه های گونه ای تکرار، یا تشابه را در مسیر تحول و تکامل: این گونه که در این حوزه مورد بحث ما، اگر مکان های نادیده و ناشناخته قاره ها، در رمان های جدید رخت بربستند، اما با پدیداری رئالیسم جادویی، نوعی دیگر از مکان عجیب و نادیده، مثل ماکوندو و کومالا ( پدرو پارامو ) پدیدار شد. این بار مکان اما خیالی است. )
این تکنیک که با نام «آینه داری» نیز شناخته می شود، در صورت استفاده ی درست و مناسب، روشی عالی برای خلق تعلیق و تنش دراماتیک در مخاطبین است.
«زاویه ی دید»، داستان ها را به آثاری جدید تبدیل می کند و نشان می دهد ما به جای نیاز داشتن به مجموعه ای جدید از رویدادها، فقط به شیوه ای جدید برای نگاه کردن به آن ها نیاز داریم.