کتاب بگذار با تو رو راست باشم

واقعیت امر این است که الان چند ماهی است-چیزی که شاید در این لحظات پایانی زندگی (الان شصت و هشت سالم است) عجیب به نظر برسد-سعی می کنم تا جایی که می توانم از شر دوستان خلاص شوم و راستش را بخواهید تعجب می کنم که چرا بقیه ی آدم ها این کار را نمی کنند که وسیله ای ساده و عملی است برای رسیدن به یک نظم و نسق لذت بخش که برای آخر بازی خوب است.

زندگی آدم مخصوصا وقتی به بزرگسالی می رسد، همیشه پر است از زیاده روی هایی که عاقبتش به کمبود ختم می شود. این کمبود (از نظر من البته) از آن کمبودهایی است که بهتر از هر چیز دیگری است که قبلا پیش آمده-علاوه بر این که خیلی هم آسان تر است.

هیچ کدام از ما-تا آن جایی که من می دانم-واقعا طوری طراحی نشده ایم که آن همه دوست داشته باشیم. درباره ی این موضوع مطالعه کرده ام و آمارهای موسسه ی «کولیج» هم (که البته شروع با آن اصلا به نفعتان نیست) نشان می دهد که هر کدام از ما حداکثر 40 درصد از وقت محدودمان را به پنج نفر که مهم ترین آدم هایی هستند که در زندگی می شناسیم، اختصاص می دهیم. چون کیفیت دوستی با وقتی که برای آن صرف شده است، معین می شود، داشتن بیشتر از پنج دوست واقعی به احتمال زیاد غیرممکن است.