کتاب من لوسی بارتون هستم

ساده لوحانه است که فکر کنیم وقتی از کسی جدا می شویم، دیگر از یاد و خاطره های او هم خلاص می شویم. این طور نیست. هرگز نمی شود کاملا جدا شد.

ما همه جوره عجیب غریب بودیم. در یک منطقه ی کشاورزنشین به نام «آمگاش» در «ایلینوی» زندگی می کردیم. یک جایی چند تا خانه ی درب و داغان بی رنگ و رو را دور هم درست کرده بودند و اسمش را شهر گذاشته بودند. توی این شهر از رنگ های شاد و پنجره پوش های رنگارنگ و باغ های چشم نواز خبری نبود. حالا فکرش را بکنید خانه ی ما حتی کنار همین خانه های در شرف فرو ریختن هم نبود.

پدرم هر شب سر میز شام برای ما دعای شکرگزاری می خواند و ما را وادار می کرد برای داشتن خوراک کافی خدا را شکر کنیم. ولی واقعیت این بود که من اغلب شب ها گرسنه می خوابیدم و شام بیشتر شب های ما شیره ی قند و نان بود. در خانه ی ما دروغگویی و هدر دادن خوراک، تنبیه به دنبال داشت.