کتاب پسران نیکل

الوود بهترین هدیه زندگی اش را در روز کریسمس سال ۱۹۶۲ گرفت. هرچند افکاری که همان هدیه در مغزش فرو کرد بعدها مایه روسیاهی اش شدند. مارتین لوترکینگ در تپه صهیون تنها آلبومی بود که داشت و هیچگاه از سوزن گرامافون جدانشد. مادربزرگش، هریت، یکی دوتا صفحه سرودهای مذهبی داشت که فقط وقتی آنها را گوش میداد که جهان راه تازه ای را برای رابطه با او کشف میکرد و الوود اجازه نداشت به گروههای موتاون با آوازهای عامیانه مانند آنها به خاطر ماهیت بی بندوبارانه شان گوش دهد. باقی هدایای آن سالش لباس بود، یک پلیور قرمزرنگ و جوراب. او قطعا آنها را آن قدر می پوشید که پاره شوند، ولی هیچکدام برایش به جذابی و ماندگاری آن دستگاه گرامافون نبود

تمام سخنرانی ها در دیترویت و شارلوت و مونتگمری ضبط میشدند، و الوود را از جدالی که بر سر حقوق سیاهان در سراسر کشور جریان داشت باخبر میکردند. حتی یکی از سخنرانی ها این احساس را در او به وجود آورد که گویی یکی از اعضای خانواده کینگ است. هر بچه ای یا اسم شهربازی به گوشش خورده بود، یا به آنجا رفته بود یا به کسی که آنجا رفته بود رشک برده بود. در بخش سوم طرف آ، دکتر کینگ از این حرف میزد که چطور دخترش مشتاق دیدن پارک تفریح و سرگرمی خیابان استوارت در آتلانتا بوده، یولاندا هر وقت آن تابلوی بزرگ نصب شده در بزرگراه یا آگهی های تبلیغاتی تلویزیون را میدید، به والدینش التماس میکرد که او را به آنجا ببرند و دکتر کینگ هر بار مجبور بود با صدای زیر و لرزان و غمگینش برای او از نظام تبعیض آمیزی بگوید که پسرها و دخترهای رنگین پوست را از بقیه جدا میکرد.