به محض اینکه با این پرسش مواجه شویم، ابهام اساسی مفهوم هستی ظاهر می شود. واژه هستی در معنای اول اسم است. در اینصورت یا بر یک هستی دلالت میکند (یعنی جوهر، طبیعت و ذات هر چیز موجود) یا پر خود هستی، یعنی صفت مشترک هر آن چیزی که بحق می توان گفت هست در معنای دوم همین واژه به معنای فعل «بودن» است. هستی، در - مقام فعل، به هیچ وجه بر چیزی که هست، و حتی وجود به معنای عام، دلالت نمی کند بلکه بر همان فعلی دلالت میکند که به موجب آن هر واقعیت مفروضی بالفعلی اهسته با وجود دارد. بهتر است که این فعل را و بودن» بنامیم تا از آنچه معمولا «هستی» می نامند متمایز باشد.