کتاب بچه برفی

به صورتش سیلی زد و پاهایش را به زمین کوبید تا خون در بدنش به جریان بیفتد. هوا وحشتناک سرد بود و حتی لباس زیر بلندی را که زیر شلوار جینش پوشیده بود برای گرم کردن پاهایش، کافی نبود. برایش راحت نبود که گرمای بخاری را بگذارد و تنهایی در چنین هوایی بیرون رود. خورشید داشت از سمت دیگر دره بالا می آمد ولی روشنایی اش کم و نقره ای بود و جک را دلگرم نمی کرد.

در شهر خودشان به جایی مثل آلپاین شهر نمی گفتند، چند خانه بد نما و غبار گرفته، که میان ریل قطار و رودخانه ولورین، واقع شده بود. در نزدیکی اش چندین قطعه زمین واگذاری بود که صاحبانشان پس از قطع درختان، در جستجوی طلا و یا کار در شرکت راه آهن، رهایشان کرده و رفته بودند. بیشتر آنها به آلاسکا بازگشته و قصد نداشتند دوباره برگردند. جک سبد پای را از پله ها بالا برد و داخل رستورانی شد که بتی، زنی شصت و چند ساله با موهای کوتاه پسرانه، آن را به تنهایی اداره می کرد. شوهرش روی کارمند دولت محلی بود و به ندرت در رستوران دیده می شد.

حتما میبل زیر بار نمی رفت و عهدشان را به او گوشزد می کرد. این که قرار بود همه این چیزها را پشت سر بگذارند و خودشان دو نفری، در انزوا زندگی کنند. مگر نه این که به خاطر سکوت و داشتن آرامش به اینجا آمده بودند! از وقتی که نوزادشان را از دست دادند، میبل پژمرده شده و توی خودش فرو رفته بود و تحمل شرکت در جمع خانواده های دیگر و شنیدن شوخی ها و غیبت کردن هایشان را نداشت.