کتاب اینجا سیاره ما نیست

از خواب مصنوعی که بیدار شدم، اولین چیزی که شنیدم صدای مامان بود. «هی، لن... هی... بیدار شو لن.» داشت با نوک انگشتانش به آرامی موهای روی پیشانی ام را کنار می زد. چشم هایم را باز کردم و دیدم لبخند می زند. من هم در جوابش لبخند زدم و نشستم. و بالا آوردم. یا حس کردم دارم بالا می آورم.

البته که شکمم خالی خالی بود. نمی شود بیست سال در خواب بود، آن هم با شکم پر! مامان سطلی جلوی صورتم گرفته بود و فقط عق می زدم. آرام زد پشتم و گفت: «اشکال نداره. همه وقتی از خواب مصنوعی بیدار میشن، حالت تهوع دارن.»

احتمالا بگومگوی آن دو نفر آنقدر ادامه پیدا می کرد تا «ینس» به گریه بیفتد. هر وقت می خواستیم نظر «ینس» را درباره کره زمین عوض کنیم، به گریه می افتاد.