کتاب مجمع سری

رأس یک ربع به شش، سراسقف بازنشسته کییف، وادیم یاتسنکو، را ویلچرنشین از دامنه ی تپه به بالا هل می دادند. اومالی یک تیک خیلی بزرگ روی کاغذهای روی تخته شاس اش زد و اعلام کرد که همه صد و هفده کاردینال حالا در امن و امان جمع شده اند. لوملی، آسوده و منقلب، سر به زیر انداخت و چشمانش را بست. هفت مقام مسئول مجمع سری بلافاصله پشت سرش تکرار کردند. گفت: «پدر آسمانی! سازنده ی آسمان و زمین! ما را انتخاب کردی که مردم تو باشیم. یاریمان کن که در هرچه می کنیم موجب فخر تو باشیم. این مجمع سری را برکت ده و به سمت خرد هدایت فرما. ما بندگان خود را به هم نزدیک کن و یاریمان ده که با عشق و لذت یکدیگر را دریابیم. پدر! ستایش می کنیم نام تو را، اینک و برای ابد. آمین.»

به سمت کازاسانتامارتا برگشت. حالا که محافظ پنجره ها قفل شده بود حتی یک شعاع نور هم از طبقات بالایی بیرون نمی رفت. در آن تاریکی شبیه به پناهگاه جنگی شده بود. فقط در ورودی بود که روشن بود. پشت شیشه های ضخیم ضدگلوله، کشیش ها و نیروهای امنیتی در سکوت و زیر نور زردگونه آنجا مثل موجودات توی آکواریوم جا به جا می شدند.

تازه امشب آن شبی بود که کسب و کار اصلی مجمع سری شروع می شد. هر چند روی کاغذ، حکم عالی پاپ کاردینال های انتخاب کننده را از ورود به مباحثی از قبیل «هرگونه پیمان، توافق، قول یا تعهد» منع کرده و مجازات طرد از کلیسا را در نظر گرفته بود اما حالا دیگر بحث انتخابات بود و برای همین موضوع، موضوع علم حساب: چه کسی می توانست هفتاد و نه رای را به دست بیاورد؟