کتاب دختران زمستان

دارم نخ های ابریشمی داستانم رو می ریسم، و پارچه دنیای خودم رو می بافم. رقصنده ی کوچولو تبدیل شد به عروسکی چوبی که نخ هاش رو آدم هایی تکان می دادن که توجه نمی کردن. من از کنترل خارج شدم.

غذا خوردن سخت بود. نفس کشیدن سخت بود. زندگی گردن از همه سخت تر بود. دلم می خواست دونه های تلخ فراموشی را ببلعم.

می ریسم و دنیا و رویاهام را می بافم تا وقتی که زندگی، شکلی به خودش بگیره. هیچ درمان جادویی وجود نداره، نمی شه برای همیشه ازش خلاص شد. فقط قدم های کوچیک به سمت بالا وجود داره؛ یه روز آسون تر، یه خنده ی غیرمنتظره، آینه ای که دیگر اهمیت نداره.