با صدای دلنشین و مبهم موسیقی بی کلام به سمت کولر می چرخم . همان صدای نامفهوم همیشگی خاطره انگیز.
آهنگی که راه خود را از گوشم به قلبم باز می کند و چون دست های نوازشگری روح و جانم را به بازی می گیرد و احساس من همگام با این تغییرات پیش می رود.گیره موهایم را باز می کنم و با چند حرکت موها را در هوا به رقص در می آورم. نیم رو به سمت آینه می چرخم و با دیدن هایلایت های زیبا در لابه لای موهای بلندم به تصویرم در آینه می گویم:
ای آینه من بهترم یا آرش؟
صدایم را کلفت می کنم و به خود پاسخ می دهم:
صد البته تو بهتری و سر تری!
نگوووووو آینه ... اون برام خیلی عزیزه.
یک دفعه به خودم می آیم:
عزیزه؟نه...نیست....منفوره!
