کتاب مدار راس السرطان

نیاز دارم که تنها باشم. باید در انزوا در مورد سرافکندگی و ناامیدی ام فکر کنم؛ نور خورشید و سنگ فرش خیابان ها را در تنهایی می خواهم، بدون هیچ مکالمه ای، رو در رو با خودم، در حالی که تنها موسیقی قلبم در کنارم است.

تصمیم گرفتم که به هیچ چیز دل نبندم و هیچ انتظاری نداشته باشم.

نه پولی دارم، نه امکاناتی، نه امیدی. من خوشبخت ترین مرد عالم هستم. یک سال پیش، شش ماه پیش، فکر می کردم هنرمندم. دیگر به این مسئله فکر نمی کنم، هستم. وجودم از ادبیات تهی شده. دیگر کتابی برای نوشتن باقی نمانده، خدا را شکر. می پرسید پس این چیست؟ این که کتاب نیست، مایه رسوایی است، افتراست، هتک حرمت شخصیت است. این نوشته ها به معنای معمول کلمه یک کتاب نیست؛ نه، توهینی طولانی است، اخ و تفی به صورت هنر، تیپایی به آسمان، بشر، تقدیر، زمان، عشق، زیبایی... هر آنچه فکرش را بکنید.