کتاب فانفارلو

ساموئل کرامر، که قدیم ها در دوران اوج رمانتیسیسم، مزخرفات رمانتیکی نوشته و با نام مستعار مانوئلا دو مونته وردی امضاء کرده، محصول متناقض ازدواج یک آلمانی روشن پوست با زنی موخرمایی و اهل شیلی است. حالا اگر به این رگ و ریشه ی دوگانه، تحصیلات فرانسوی و فرهنگ ادبی را بیفزایید، از پیچیدگی های عجیب و غریب شخصیتش کمتر تعجب خواهید کرد - البته اگر از او خوشتان نیاید و تحت تأثیرش قرار نگیرید.

ما همگی کم و بیش شبیه همان مسافری هستیم که کشور پهناوری را درنوردیده و هر روز غروب خورشید را نگاه می کرده که در گذشته به طرز شکوهمندانه ای زینت ها و دلپسندی های جاده را زرین می ساخته، حال آن که اکنون می بیند در افقی بی رمق و رنگ باخته فرو می رود.

مسافر سپس با سری افکنده و آهی در سینه راهش را به سوی بیابان برهوتی در پیش می گیرد که شبیه بیابانی است که پیموده بوده و شبحی رنگ باخته همسفرش می شود به نام «عقل» که با فانوسی لرزان، راه ناهموارش را روشن می سازد و همراهی اش می کند، و برای سیراب کردن شهوت تمنایی که هر دم شعله می کشد و گهگاه گریبانگیرش می شود، زهر ملال را در کامش می ریزد.