روی نیمکت نشسته بود و مثل همیشه به این آهنگ گوش می داد. خودش هم نمی دانست چرا و نمی دانست از این آهنگ چه می خواست! فقط گوش می داد این قدر گوش می داد تا شاید، شاید کمی از دردهایش، از آه هایش، از حسرت هایش کم شود! این آهنگ برای او یادآور دوست داشتنی ترین و در عین حال دست نیافتنی ترین فرد زندگیش بود.