صدای قطرات باران که شتابان بر روی شیشه می کوبید و با هیچ زحمتی از لای ترک قاب پنجره به داخل اتاقم می آمد، مرا هر لحظه عصبی تر و ناامیدتر می کرد. روی زمین خیس و نمناک زیر زمین ایران نشستم و به قطرات ریز و درشتی که از آسمان فرود می آمد، خیره شدم. دو زانویم را بغل گرفتم و دست هایم را به دور پاهایم حلقه کردم و به دیوار ریخته ی پشت سرم تکیه دادم. آه سوزناکی که از دلم بر می آمد بیشتر مرا غصه دار کرد. هر چند وقت یکبار نگاهم به علاء الدین نفتی که دور از چشم ایران به زیر زمین آورده بودم می افتد تا بادی که از لای در، به اتاقم می آید، آن را خاموش نکند. وقتی نگاهم به این اتاق خیره می شود، به یاد بدبختی و رنجی که با آن چند سالی دست و پنجه نرم کرده ام، می افتد. از طرفی سه سالی که شهد و عسل در زندگیم موج می زد را عمدا به یاد می آورم تا کمی جان خسته ام را تسکین دهد و برای قلب بیمارم، مرهمی باشد بلکه زندگی برایم قابل تحمل شود.
پرسمان