کتاب یک بار فریبم بدهی

تابوت جویی به انتهای گود رسید و صدای گرمبی که داد تا مدتی زیاده از حد طولانی در هوا در پیچید. جودیت به مایا تکیه داد و بلند نالید. مایا وضعیت سربازگونه ی بدنش را تغییر نداد سر بالا، فقرات صاف، شانه ها عقب. تازگی ها یک مقاله ی مثلا روانشناسی خوانده بود درباره ی «ژست های قدرتمندانه ی بدن» و این که اگر بدن در این حالت ها باشد چقدر عملکرد آدم بهتر می شود. ارتش این قبیل لوس بازی های روانشناسی عامیانه را خیلی زودتر از این حرف ها فهمیده بود. وقتی سرباز هستی به خاطر قشنگ به چشم آمدن، در حالت خبردار نمی ایستی؛ بلکه چون جایی پس ذهنت یا به تو قدرت می دهد یا از آن مهم تر آن که تو را پیش چشم هم قطارها و دشمن هایت قوی نشان می دهد.

همیشه می شود حرف ها را بعدا زد، اما به محض شنیده شدن، نمی شود آن ها را فراموش کرد.

مرگ خیلی نزدیک است، همیشه، و یک نفس با آدم فاصله دارد، بنابراین شاید عاقلانه بود که کودکان در سنی پایین با مفهوم آن آشنا می شدند.