کتاب در آستانه فردا

اسمش آندری پتروویچ برسنو واسم رفیق موبورش، شوبین پاول یاکوولویچ بود. شوبین سر صحبت را باز کرد و گفت:«تو چرا مثل من روی سینه دراز نمی کشی؟ این طوری خیلی بهتر است. مخصوصا وقتی که انسان پاهایش را از عقب بلند می کند و پاشنه ها را به هم می زند. ببین این طور. رو به رویت تا چشم کار می کند سبزه است؛ اگر از دیدن منظره خسته شدی می توانی به این سوسک شکم گنده که روی علف های خشک حرکت می کند، نگاه کنی یا آن مورچه را که در حال تلاش است، تماشا کنی. راستی که این طوری خیلی بهتر است. تو درست عین هنرپیشه ای که روی سن تئاتر آرنجش را به طور عاریه به شبه سنگ مقوایی تکیه داده باشد، یک حالت مصنوعی و دروغی به خود گرفته ای، فراموش نکن که قبل از هرچیز تو باید استراحت کنی

شوبین تو دماغی، وارفته، با لحنی آمیخته به شوخی(مثل حرف زدن بچه های لوس با میهمانان و دوستانی که منزل آن ها آمد و شد می کنند و کانفت برایشان می آورند) حرف می زد، و بدون این که منتظر جواب بشود ادامه داد:«من بیش از همه از جدی بودن این مورچه ها، سوسک ها و این آقا حشره های دیگر در حیرتم؛ طوری با جلال و جبروت می روند و می آیند که انگار زندگی آن ها هم قدر و قیمتی دارد! تو را به خدا ببین. انسان، یعنی فرمانروای خلقت و اشرف مخلوقات، دارد به آن ها نظاره می کند، ولی آن ها ابدأ اعتنایی به او ندارند. حالا این که چیزی نیست. چه بسا که پشه ای روی بینی همین سلطان آفرینش می نشیند، و از وجود او هم تغذیه می کند، البته این توهین بزرگی است به انسان، گرچه از طرفی کجای زندگی آن ها بدتر از زندگی ماست؟ حالا که ما به خودمان می نازیم، باد به بینی می اندازیم و فیس می کنیم، آن ها چرا نکنند؟ خوب آقای فیلسوف این مسئله را برای من حل کن ببینم!