کتاب پسر عیسا

حس می کردیم راه فراری نداریم و برده ی تقدیریم. همه با دستبندی بر دست می مردیم. کسی کارمان را تمام می کرد و دیگر تقصیری متوجه مان نبود. برای همین خیال می بافتیم. و باز هم همیشه به دلایلی مسخره بی گناه شناخته می شدیم.

دو جور صدا داشت. چهل و خرده ای سالش بود. تمام عمرش را به باد داده بود. این جور آدم ها برای مایی که فقط چند سال به باد داده بودیم، خیلی عزیز بودند. کید ویلیامز را که می دیدی امیدوار می شدی دست کم دو ماه دیگر از زندگی طلب داری.

موقع ناهار از دادگاه بیرون آمد. به چشمان وکیلش نگاه کرد و به این نتیجه رسید که محاکمه اش زیاد طول نخواهد کشید. براساس یک جور ریاضیات قانونی که فقط ذهن یک محکوم قادر به درکش بود، حدس زد که دست کم بیست و پنج سال زندانی خواهد شد. اینقدر وحشتناک بود که فقط می توانست شوخی باشد. خود من به عمرم کسی را ندیده بودم که این مدت روی زمین زندگی کرده باشد.