کتاب شام

خلاصه، به قبرستان می رفتند، زیرا برایشان گفته بودند که مردگان خود به خود از گورها بیرون می آیند. خبر مانند خیالبافی نوجوانان سخت بعید می نمود و با این همه راست بود. دربانی که خبر خطر را رسانده بود به شنیدن همهمه ای از آن آگاه شده بود که آهسته آهسته سراسر گورستان را برمی داشت. از کلبه اش بیرون رفته بود تا ببیند چه خبر است و هنوز از حیاط خلوت کاشی کرده، که نخستین ردیف درختان سرو به آن می رسید، نگذشته بود که سر و صدای بلند و پیوسته ی سنگ و فلز بر زمزمه های هراس انگیز افزود و در عرض چند ثانیه همه ی صداها به هم پیوست و غوغایی گوش خراش گشت که در دور و نزدیک طنین می انداخت و از نزدیک ترین ردیف تاقچه ها تا راهروهای دوردست گورها به فاصله ی کم و بیش یک کیلومتر به گوش می رسید.

سنگ های مرمرین تاقچه ها جا به جا می شد، از پهلو برمی خاست و فرو می افتاد و می شکست. تابوت های درون دخمه ها می ترکید و تسمه های آهنینشان می گسست، درها به نیرویی از درون دخمه ها تکان می خورد، قفل ها می شکست و شیشه ی پنجره ها خرد می شد. سرپوش تاقچه ها کنار می رفت، می افتاد و بامبی بر زمین می خورد. درهای دخمه ها به چنان شدتی گشوده می آمد که صلیب های سیمانی و فرشتگان گچین به هوا پرتاب می شد.

هنوز همهمه ی این ویرانی فرو نکشیده بود که از لا به لای آوار، گفتی از دل خود خاک، آه ها و ناله هایی همنوا برخاست که طنینی الکترونیکی و ناانسانی می انداخت. آن وقت مرد دربان نخستین مردگان را دید که قدم زنان از نزدیک ترین دخمه ها بیرون می آیند، آن هم نه دو، سه، ده یا بیست تن: همه ی مردگان. سر از گورها، دخمه ها و تاقچه ها بیرون می آوردند، راست از خاک درمی آمدند انگار که آماده ی یورش بردن باشند، عده شان بی شمار می شد و از همه سو پدید می آمدند.