کتاب گزیده آثار راسل

شهرت، انگیزه و محرکی است که نیروی بالقوه عظیمی دارد. همه کسانی که با بچه ها سر و کار دارند، می دانند آنان چگونه پیوسته به شیوه ای غریب رفتار می کنند و می گویند: "به من نگاه کن." «نگاه کن به من»؛ یکی از خواسته های اساسی قلبی بشر است و این خواسته می تواند شکل و شمایل بسیار متفاوتی به خود بگیرد؛ از دلقک بازی و لودگی گرفته تا تلاش برای شهرت بعد از مرگ. کشیشی از یکی از شاهزاده های عصر رنسانس ایتالیا که در حال احتضار و در بستر مرگ بود، پرسید آیا چیزی وجود دارد که از جهت آن احساس پشیمانی کند و آن شاهزاده پاسخ داد: "آری. یک چیز وجود دارد. یک بار امپراتور و پاپ هر دو در یک زمان به قصر ما آمدند و من آنان را به فراز برج قصر بردم تا از آن جا مناظر پیرامون قصر را تماشا کنند و من قصور ورزیده از این فرصت استفاده نکردم تا هر دوی آنان را از آن بالا به پایین اندازم تا شهرت جاودانه پیدا کنم." تاریخ سکوت می کند که آیا آن کشیش به او رستگاری داده است یا نه.

انسان ها برتری خود را بر حیوانات از طریق داشتن روحیه بی حوصلگی نشان می دهند، اگرچه گاه در مطالعه روی میمون های بی دم در باغ وحش به این نتیجه رسیده ام که آنان نیز احتمالا ته مانده هایی از احساس بی حوصلگی را از خود نشان می دهند، به هر صورتی که باشد تجربه نشان داده گریز از کسالت و یک نواختی به واقع یکی از خواست های قدرتمند همه انسان هاست، وقتی سفیدها برای نخستین بار با برخی از نژادهای ضایع نشده و دست نخورده وحشی ها ارتباط برقرار کردند، به آنان خیرات و مبرات بسیاری کردند از پرتو انجیل گرفته تا کیک کدو تنبل. جای تأسف است که اکثر این وحشیان با بی اعتنایی به این ها نگریستند. در میان این ره آوردها آن چه به واقع آنان قدر دانستند عرق سگی مستی آوری بود که با اقبال بسیاری مواجه شد و به آنان امکان داد تا برای نخستین بار در زندگی شان صورت های خیال دل انگیزی را در ذهن خود بپرورند و برای لحظاتی کوتاه احساس کنند بهتر است زنده باشند تا بمیرند.