کتاب داستان زندگی من

قضا و قدر وقتی سرنوشت انسان را به بازی می گیرد، نه رحم می شناسد و نه عدالت. بازی تقدیر با مادرم نیز همین گونه بود. او هرگز نتوانست صدایش را دوباره باز یابد. به همان طریق که پاییز می رفت و جای خود را به زمستان می داد، وضع زندگی ما نیز از بد به صورت بدتر درمی آمد، گرچه مادرم زنی دوراندیش بود و اندوخته ی مختصری داشت، اما این اندوخته به سرعت ناپدید شد، و به همان سرعت جواهرات و دیگر مایملک خصوصی او، که برای ادامه ی زندگی ضرورت داشت، بر باد رفت. اما مادرم هنوز امید خود را به این که دوباره صدایش را باز یابد، از دست نداده بود.

وقتی به اتاق رختکن می رفتم به خود گفتم بهتر است شلوار گل و گشاد بپوشم و عصایی نازک به دست بگیرم و یک جفت کفش گت و گنده به پا کنم و کلاه دربی هم بر سر بگذارم. دلم می خواست ظاهری بی قواره و ناجور داشته باشم: شلوار گشاد، کت تنگ، کلاه کوچک و کفش های بسیار بزرگ.

مادرم اتاقی در یکی از پس کوچه های پشت «کنینگتون پارک» گرفت و تا چندی توانست زندگی ما را اداره کند. اما مدت زیادی طول نکشید که باز ناگزیر شدیم به اردوی کار باز گردیم. علت آن بود که مادرم هرچه دوندگی کرد باز نتوانست شغلی به دست آورد و پدرم نیز به تدریج موقعیت خود را در تئاتر از دست می داد. به طور خلاصه زندگی ما به این صورت در آمده بود که از یک پس کوچه به پس کوچه ی دیگر منتقل می شدیم و مانند توپ بازی مرتب این طرف و آن طرف می افتادیم و باز خود را در نوانخانه و اردوی کار می یافتیم.