کتاب ما سه نفر هستیم

«آقای خدمتی»، معلّمی است که در سیاست های مختلف کشور دخالت نمی کند. او سه پایه کلاس را در روستایی درس می دهد. بازرس رژیم پهلوی، برای نوشتن گزارش به روستا می آید و بدین توضیح، آقای خدمتی را با جیپ خود می برد. آن ها به پایین دره «خاتون کندی» می روند و بازرس چون بندة زرخریدی، چوبی برای دفاع در مقابل سگ ها به خدمتی می دهد و برای نوشتن گزارش از روستا حرکت می کند.

بیرون، شب بود و باد و برف…. زن، شب یخ زده را پشت در بویید…آهسته گفت:«می لرزی». باد، پوفه های برف را از لای در نیمه باز ریخت تو انبار. زن لرزان گفت: «می ترسم». مرد از لای در چشم به بیرم دوخت. فکر کر؛ زن را باید همانجا توی اتاق می گذاشت. گفت:« امشب کار را یکسره می کنم.

ما سه نفر بودیم؛ امیر و فیضی و دادا. و عجیب است که هیچ کاری نتوانستیم بکنیم. جلو چشم ما بردندش و ما برگشتیم به اتاق. ورق های بازیمان را جمع کردیم و گرفتیم خوابیدیم. تا صبح صدای نفس هامان را شنیدیم و حرفی نزدیم. هوایی که تنفس می کردیم سرد و گزنده بود و زیر پتوها بر سینه هامان سنگینی می کرد. تا فردا ظهر به صورت همدیگر نگاه نکردیم و ظهر، امیر بود که گفت ناهار چی بخوریم. ما جوابش را ندادیم و گذاشتیم فکر کند که به تنهایی باید این خفت را به دوش بکشد. هوا روشن شده بود و ما خوابمان نمی برد. بیرون، باد تنوره می کشید و پوفه های یخ زده برف را می کوبید به شیشه. بخاری نفتش تمام شده بود و ما می لرزیدیم. کسی از ما جرئت بلند شدن نداشت. همه خوار و خفیف بودیم و نمی خواستیم سرهامان را از زیر بالاپوش هامان در بیاوریم. ما ذلت خودمان را توی چشم های همدیگر می دیدیم و می دیدیم نفس هامان آلوده به ترس است.