همیشه کنجکاوی به آدم جرات می دهد .
دخترها وقتی ساکتند از وقتی گریه می کنند بیشتر ناراحتند .
همه چیز از یک خط کوچک آغاز می شود. یک اتفاق پیش بینی نشده، یک انفجار کهکشانی روی سفیدی مطلق بوم. خط بعدی جای دیگری ست. تیره تر است اما نسبتی نامعلوم با خط اول دارد. خط های بعدی مثل شتک زدن های رنگ، دیوانه وار سر می رسند. دست مادر روی بوم پرسه می زند. گویی می خواهد حواس آدم را از چیزی که می کشد پرت کند. خط های نامنظم. مادر چند قدم عقب می آید و بوم را نگاه می کند. می خواهد بداند از آن باکرگی آزاردهنده اش چیزی مانده یا نه. روی همان خط های نامنظم طرح اصلی اش را می کشد. مادر با خودش حرف می زند. پچ پچه می کند. انگار صدای همان خط ها باشد. فقط وقتی نقاشی می کند، معلوم نیست با خودش چه می گوید. می دانم که در آن جمله های کوچک کوتاه خوشبختی های آنی و تجربه ناشده ای حضور دارند که مادر برای خودش نگه می دارد. مثل یادگارهایی از گذشته.
مرکز
امیرحسین خورشیدفر
