کتاب «منقار سهره» (داستانی از تحول در دوره ما) یک کتاب غیرداستانی در مورد زیست شناسی تکاملی است که توسط جاناتان وینر در سال 1994 نوشته شده است. در سال 1995 جایزه پولیتزر را برای ادبیات غیرداستانی عمومی دریافت کرد.
گالاپاگوس یا «فینچ های داروین»، پرندگان آوازخوان رهگذر در جزایر گالاپاگوس هستند. این گونه ها به قدری متمایز هستند که وقتی چارلز داروین آنها را در جزایر جمع آوری کرد، فکر کرد آنها پرندگان کاملا متفاوتی هستند، و تنها زمانی که در سال 1837 به لندن بازگشت بود که جان گولد پرنده شناس فاش کرد که آنها متحدان نزدیکی هستند و دیدگاه رو به رشد داروین را تقویت کرد. سازگاری گونه های متعدد آنها، در سه جنس، تکامل متفاوتی را برای بهره برداری از چندین طاقچه اکولوژیکی در جزایر ناهموار و خشک گالاپاگوس نشان می دهد.
وینر زندگی دو زیست شناس به نام های پیتر و رزماری گرانت را دنبال می کند که بیست سال را صرف اثبات این موضوع کرده اند که چارلز داروین قدرت کامل نظریه تکامل خود را نمی داند. در جزیره‌ای بیابانی در میان گالاپاگوس، دافنه ماژور، گرنت‌ها نشان می‌دهند که در میان فنچ‌های گالاپاگوس، گاهی اوقات انتخاب طبیعی با چنان سرعتی اتفاق می‌افتد که می‌توانیم آن را در حال کار تماشا کنیم. کیم استرلنی (2007) به این انتخاب طبیعی سریع اشاره می کند که نکته مهمی را در مورد دوره های ایستایی نسبی در فرضیه تعادل نقطه گذاری نایلز الدریج و استیون جی گولد نشان می دهد.
کتاب منقار سهره
مهاجر
جاناتان وینر
