"آدم ها" مجموعه ی داستان های کوتاهی است به قلم "احمد غلامی" که شصت و دو اثر کوتاه داستانی از این نویسنده را در برداشته و موفق شده "برنده ی جایزه ی بهترین مجموعه داستان سال 1389 از بنیاد گلشیری" بشود. همانطور که از عنوان کتاب برمی آید، "احمد غلامی" این داستان ها را درباره ی "آدم ها" نوشته است. شخصیت پردازی در این داستان های چندصفحه ای به گونه ای است که ابتدا نام شخصیت موردنظر و سپس عمده ی ویژگی های ظاهری و اخلاقی اش به خواننده معرفی می شود. آنچه بیش از همه در این "آدم ها" جلب توجه می کند و در واقع آن ها را خاص می کند، همان معمولی بودنشان است. این "آدم ها" نه از معیارهای زیبایی شناسانه ی رمان های عامه پسند چیزی نصیبشان شده و نه خصوصیت اخلاقی خاصی دارند؛ حتی موقعیت اجتماعی که آن ها را از بقیه جدا کند و حسادت برانگیزد هم ندارند؛ در یک کلام آن ها آدم اند. آدم، خالص از هر امتیازی که آن ها را از چهارچوب معمول خارج کند.
از دیگر ویژگی هایی که "احمد غلامی" برای این "آدم ها" در نظر گرفته، نحوه ی معارفه ی آن ها به خواننده است؛ آدم های او با ویژگی های مثبت و قهرمانانه شان به خواننده شناسانده نمی شوند بلکه این ترس ها و ضعف هایشان است که آن ها را به مخاطب معرفی می کند. "احمد غلامی" علاوه بر شخصیت ها، توجه ویژه ای به مکان داستان ها داشته و اکثر رویدادهای رمان در دو مکان مشخص "محله" و "جبهه" و پس از آن در جاده، محل کار، خانواده و روستا اتفاق می افتد.
کتاب آدم ها
