کتاب زندگی در شب

جو تمام مسیر را به دختر فکر کرده بود، این که دستانش خشک، تمیز، نرم، بسیار کوچک و در ناحیه ی کف صورتی رنگ بود، رگ های مچ دستانش بنفش فام بود و خال سیاهی تنها پشت گوش راستش خودنمایی می کرد. برادران بارتلو در خیابان دورچستر بالای دو مغازه ی قصابی و کفاشی زندگی می کردند. صاحبان این دو مغازه با دو خواهر ازدواج کرده و باجناغ بودند، اما مقدار نفرتشان از یکدیگر تنها اندکی کمتر از نفرتی بود که از زن هایشان داشتند. با این حال، این قضیه هیچ لطمه ای به اداره کردن میخانه ای که در فضای مسطح و بزرگ زیرزمین مشترک دکان هایشان به راه انداخته بودند نمی زد. هر شب مردم نه تنها از شانزده ناحیه ی خیابان دورچستر که حتی از نواحی خیلی دوری مثل نورث شور به این مکان می آمدند تا بهترین مشروب وارداتی از مونترال را بنوشند و به آواز خواننده ی زن سیاه پوستی به نام دلیله دلوت گوش کنند که آهنگ های سوزناک و غمگین می خواند، آن هم در مکانی که اهالی اسم « بند کفش » را رویش گذاشته بودند. این اسم صاحب کله طاس میخانه را که عمری را در این محل سر کرده و همه ی موهایش را در آن ریخته بود در حد جنون عصبانی می کرد. برادران بارتلو تقریبا هر شب در میخانه ی بند کفش پلاس بودند، که البته تا این جای کار ایرادی نداشت. اما قضیه از آن جا از نظر جو احمقانه و ابلهانه می شد که آن ها آخر شب برای رفتن به خانه برخلاف بقیه مسیر چند پله تا رسیدن به طبقه ی بالا را طی می کردند. تنها یک تک ناگهانی و سر زدن غافل گیرانه ی ساده توسط چند پلیس شریف یا کارآگاه کاربلد اگرچه شاید به نظر غیرمحتمل و بعید بیاید برای گیر انداختن آن ها کافی بود. و این برای آن ها مثل آب خوردن بود که در آپارتمان دیون و پائولو را با یک تک پا باز کنند و آن همه پول نقد و اسلحه و جواهرات را یک جا در خانه ی دو آدمی کشف کنند که یکی در بقالی شاگرد بود و دیگری در کارخانه ی نساجی کار می کرد و با کمال احترام برای بقال ها و نساج ها اگر صد برابر عمرشان کار کرده و اندوخته بودند صاحب چنین ثروتی نمی شدند.