کتاب دنی قهرمان جهان

کاراوان یک اتاق بیشتر نداشت و اون هم از حمام های امروزی که توی خونه ها هست بزرگ تر نبود. اتاق باریکی بود که در انتهای آن یک تخت خواب دیواری دو طبقه وجود داشت. پدرم روی تخت بالایی می خوابید و تخت خواب پایین مال من بود. با این که کارگاه، برق داشت، اما اجازه نداشتیم توی کاراوان از برق استفاده کنیم. مأمورهای اداره ی برق می گفتند سیم کشی و استفاده از برق در جایی زهوار در رفته مثل اون، کار خطرناکی است. این بود که ما هم برای روشنایی و گرم کردن کاراوان از همون وسایلی استفاده می کردیم که کولی ها سال ها پیش از اون استفاده می کردند. یک بخاری هیزمی داشتیم که دودکش اون از سقف بیرون زده بود و تو زمستون باهاش گرم می شدیم. یک چراغ خوراک پزی نفتی هم داشتیم که روش غذا می پختیم و برای روشنایی هم یک چراغ نفتی از سقف آویزون کرده بودیم. وقتی می خواستم حموم کنم، پدرم کتری رو روی چراغ خوراک پزی نفتی می گذاشت و آب که گرم می شد، اونو می ریخت توی لگن. بعد منو لخت می کرد. همون طور که ایستاده بودم سر و تنمو می شست. بعد از شست وشو احساس می کردم توی یک وان درست و حسابی حموم کرده ام، حتی تمیزتر هم بود چون مجبور نبودم توی آب کثیف بشینم. اثاثیه عبارت بود از دو تا صندلی و یک میز کوچک و یک کمد کشودار، همین، به چیز دیگری احتیاج نداشتیم، توالت هم اتاقک چوبی کوچک و بامزه ای بود که در علفزار پشت کاراوان قرار داشت. تابستون خوب بود، اما در روزهای سرد زمستون نشستن توی اون مثل نشستن روی یخدون بود.