کتاب برف

از همان آغاز حرکت، مسافر ما چشمانش را به پنجره دوخت. شاید امید داشت چیز جدیدی ببیند، به دکان های کوچک و حقیر، نانوایی ها و قهوه خانه های ویران که در خیابان های ارض روم در کنار هم صف کشیده بودند خیره شد. در همان زمان، برف باریدن گرفت. از برفی که در میان راه استانبول به ارض روم می بارید، سنگین تر و درشت تر بود. اگر او آن قدر خسته نبود، اگر او به دانه های برفی که از آسمان پرگونه فرومی بارید، بیش تر توجه داشت شاید پی می برد که دارد یک راست به سوی خود کولاک پیش می رود.

تا زمانی که زنده ام، نباید از آن ها تقلید کنم یا به خاطر متفاوت بودن با آن ها، از خودم متنفر باشم.

شاید اگر می فهمید که سفری را آغاز کرده که برای همیشه زندگی اش را تغییر خواهد داد، از این سرنوشت پاپس می کشید. ولی چنین اندیشه ای به فکرش نرسید. غروب نزدیک می شد. او به نور ضعیفی که هنوز در بلندای آسمان جان می داد، دل سپرده بود. از دانه های برفی که چرخ زنان در باد وحشی سرگردان تر می شدند، کولاکی را که به زودی فرا می رسید، ندید. برعکس امیدی را دید که از نشاط و صفای دوران کودکی اش مایه می گرفت.